در دوران باستان این سرزمین مبین نوع ارتباط انسان با طبیعت
پیرامونش بوده و ویژگی های این رابطه را عناصر زیر تشکیل میداده است.
1 - احترام به محیط طبیعی و تقدیس آن ، انسان را موظف می ساخت که
تمامی فعالیتش را با طبیعت هماهنگ سازد.
2 - تقدیس طبیعت ، موجب می شد که انسان خود را نگهبان آن بپندارد و
تمامی عملیاتش را با عناصر آن )خطوط ، نور و رنگهای طبیعت(
همگون و هماهنگ سازد.
3 - زمین به عنوان "زمین مادر" منبع و منشا تمامی خوبی ها و زایش ها
و بقای هستی تلقی می شد.
4 - آب نیز عنصری برای تولید و بقا محسوب می شد و برای رویاندن و
ایجاد خنکی به کار می رفت و اهمیتی تمثیلی و معنوی داشت. نگرش و
اعتقادات موجود در این زمینه ، در باغهای معلق یا پردیس های بابل تجلی
یافته.
برای دریافت سایر مطالب لطفا به لینک زیر مراجعه نمایید.
http://file-folder.ir/1396/01/30/تاریخ-تحولات-باغ-سازی-در-ایران/